Dag 24. Van Foncebadon naar Ponferrada. 27,2 km

Om 07.15 uur opgestaan. Ik wilde deze keer niet in het donker lopen omdat de natuur en de omgeving schitterend is en ik het goed wilde zien en ja......alle wensen van jullie op mooi weer zijn uitgekomen.  Het is prachtig weer. De zon is aan het opkomen. Het heeft een beetje gevroren volgens mij, maar door de zon zal het snel opwarmen.

Gelijk al klimmen, altijd lastig voor mij zo vroeg al, maar al snel zag ik de Cruz de Ferro verschijnen. Dit is een belangrijk punt van de Camino voor mij. Al de hele reis heb ik twee foto's  in mijn rugzak.

Een van een leven wat geëindigd is helaas, van Klaas en een van een beginnend leven bij Sara en Paul. Klaas is 1,5 jaar ziek geweest en is overleden precies 3 weken voor mijn geplande tocht naar Santiago de Compostella. Daarom kwam de gedachte bij mij op om iets bij het Cruz de Ferro achter te laten. Klaas had ook nog graag een lange wandeltocht willen maken, maar heeft dat niet meer kunnen doen. De ziekte van Klaas heeft voor mij ook de doorslag gegeven om deze voettocht niet langer uit te stellen!!! 

De andere foto is het beginnend leven bij Sara en Paul, wat als alles goed gaat, in januari wordt geboren.

Ik heb de foto's met de Sint Jacobsschelp op de paal gehangen. Heel bijzonder. Was blij dat het nog maar 09.00 uur was, nu was het nog rustig.

Daarna verder, wat een prachtige uitzichten daar op de bergen. Dit is vandaag weer een van de mooiste routes van de Camino. Op een gegeven moment kwam ik in het plaatsje Manjarin aan. Dit plaatsje heeft 1 bewoner. De rest van de huizen bestaat uit puin. Deze ene bewoner is Tomas, die zichzelf als een Tempelridder beschouwt. Hij heeft daar als enige bewoner een plek gemaakt met bordjes, onvoorstelbaar. Drie honden lopen er rond en hijzelf heeft een soort pij aan met een ridderkruis. Iedere keer als er een pelgrim voorbij gaat, trekt hij aan de bel, Buen Camino roepend. Hij heeft daar ook nog slaapplekken, geen douches, een tonnetjesplee, geen waterleiding. Wel apart om daar te overnachten zo in de bergen (1458 m). Zou mij toch te primitief zijn.

Daarna veel klimmen op stenige paden en na het plaatsje El Acebo een constante afdaling. Steeds goed opletten waar je je voeten neerzet, het blijft oppassen. De plaatsjes waar ik deze keer doorheen kwam waren weer heel anders dan de afgelopen dagen. Erg aparte huizen met een soort uitbouw (zie foto's ). Na het plaatsje Riego de Ambros ook een hele mooie afdaling met o.a. brem aan weerszijden. Zal mooi zijn in het voorjaar. En een erg lekkere kruidige geur overal. Het was net of vandaag mijn rugzak ook minder zwaar was dan anders. Komt allemaal door dat mooie weer. Het laatste stuk naar Ponferrada duurde lang. Je zag de stad liggen, maar het leek net of je niet dichterbij kwam. Eindelijk kwam ik aan in het oude centrum, kon ik geen Albergue vinden. Vroeg aan twee vrouwen op een terras, die wandelschoenen aanhadden, zij legden me uit waar ik naar toe moest. Nu kon ik het nog niet vinden, maar ik liep langs een Albergue/hostel. Dat is een iets chiquere uitgave en is iets duurder. Nou ja 12 euro. Dat is helemaal goed. Ziet er inderdaad meer als een hotel uit, maar je slaapt wel  met 6 op een kamer in stapelbedden. In de kamer waar ik nu zit, kwam ik de Duitse man met zijn dochter weer tegen en even later toch die 2 vrouwen van het terras. Bedoelden ze dus toch deze. Het Guiana Hostel.

Nog even de stad in, weer met een Plaza Mayor, zoals alle Spaanse steden hebben. Kwam Beth uit Australië  nog tegen. Zij gaat gelijk op met mij, kom haar iedere keer weer tegen, grappig.

Het eten lukte niet zo. Ze eten hier pas om 8 uur en ik wil gewoon eten als ik trek heb. Maar goed, dat is nu eenmaal hier de gewoonte. Wel altijd wat lekkere hapjes bij de wijn, dat is dan weer een uitkomst. En de wijn kost ook niks, 1 euro meestal. Uiteindelijk nog ergens een salade gegeten en daarna terug n11aar het hostel.