Dag 3. Van Espinal naar Larrasoana. 24 km

Vanmorgen al om 6 uur weer geritsel en gefluister. Slaap je natuurlijk ook niet meer. Maar ja als je ook al om 9 uur 's avonds gaat slapen........viel trouwens mee met het snurken gelukkig.

Sober ontbijt en daarna weer on the way. Was nog half donker, ook vanwege de bewolking, daarom eerste stuk maar even samen met iemand gaan lopen. In het donker lopen vind ik toch wat unheimisch, terwijl er toch pelgrims zijn die om 6  uur vertrekken. Meestal mannen.

Het was weer vrij pittig met klimmen en dalen op ( opnieuw) stenige paden, oppassen dus. Om 12.30 uur in Zubiri (15 km). Daar eindelijk een pinapparaat gevonden en even een sandwich gegeten. Nu nog 6 km naar de eindbestemming. Eerst langs een vreselijk deprimerend  industrie gebied, een groot magnesiumverwerkingsgebied, Magna geheten. Wat erg om daar in de buurt te wonen. 

Na een uur kwam ik in Larrasoana, wat leek een uitgestorven dorpje. Dan voel je je wel erg alleen. De albergue Municipal binnengegaan, niemand te zien, even rondgekeken, zo erg, snel weer weggegaan. 

Een hele tijd naar een andere herberg gezocht, San Nicolas, niet te vinden, maar uiteindelijk aan het eind van het dorp toch  gevonden. Helemaal goed. Voor 10 euro een kamer met 2 andere vrouwen en Wifi. Toch wel belangrijk ( voor mij). Zijn ook mensen die dat juist bewust op de camino niet gebruiken. Zo simpel mogelijk, is ook iets voor te zeggen natuurlijk. Maar niet voor mij (!!). Vind dit al simpel genoeg haha.

Voordat je aan de Camino begint, vraag je je af hoe dat allemaal  zal gaan, slaapplek zoeken, lopen iedere dag, drukte, etc, maar eenmaal begonnen loopt het gewoon. Je komt dingen tegen, maar lost zich ook wel weer op. En de drukte valt zeker mee, kom soms kilomers niemand tegen!!  

's Avonds gegeten: minestronesoep, 3 kleine schnitzeltjes en een bevroren puddinkje. Was een bont gezelschap aan tafel: een hyperjongen uit Madrid die constant aan het woord was, een zwijgende jonge vrouw (tevens mijn roommate) die steeds met haar telefoon zat, heb haar de hele tijd niets horen zeggen, een stokdove oude witharige man met een paardestaart. Hoe hard je ook schreeuwde, hij hoorde echt niets en een hiklachende Amerikaan. Het lijkt wel een film.

Om 21.30 uur ging iedereen al weer plat. Good night.

Morgen al in Pamplona